Orzeczenie: Tillack przeciwko Belgii
OMÓWIENIE POCHODZI Z PUBLIKACJI BIBLIOTEKI TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO Nr 11/07
opracował dr Przemysław Mikłaszewicz
Główne tezy uzasadnienia:
1. Swoboda wypowiedzi jest jednym z fundamentów społeczeństwademokratycznego. Ochrona źródeł dziennikarskich jest jednym z kamieniwęgielnych wolności prasy. Brak tej ochrony mógłby zniechęcić źródładziennikarskie do pomocy mediom w informowaniu opinii publicznej okwestiach mających publiczne znaczenie.
2. Konieczność każdego ograniczenia swobody wypowiedzi musi być wykazana w sposób przekonujący.
3. Wewnętrzne śledztwo prowadzone w Europejskim Urzędzie ds.Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) nie pozwoliło na ujawnienieautora przecieku. Następnie OLAF złożył przeciwko skarżącemudziennikarzowi skargę do władz belgijskich, które wszczęły śledztwo wzakresie podejrzenia o korupcję funkcjonariusza OLAF. Jest jasne, żeprzeszukanie w miejscu pracy i w miejscu zamieszkania skarżącego miałona celu ujawnienie pochodzenia informacji przedstawionych przezskarżącego w artykułach prasowych. Podejrzenie czynnego łapownictwa zestrony skarżącego było oparte na zwykłych pogłoskach (w sprawozdaniuRzecznik Praw Obywatelskich Unii Europejskiej stwierdził, żeformułowanie przez OLAF zarzutów korupcji bez dostatecznych ipoddających się publicznej weryfikacji podstaw faktycznych byłonieproporcjonalne do zamierzonego celu) i w związku z tym nie istniałżaden bezwzględny interes społeczny, który mógłby uzasadniaćzastosowane środki.
4. Uprawnienie dziennikarzy do zachowania w tajemnicy źródełdziennikarskich nie może być traktowane jako przywilej, który jestdziennikarzom przyznawany lub odbierany w zależności od uczciwościźródeł. Uprawnienie to jest prawdziwym atrybutem prawa do informacji inależy do niego podchodzić z najwyższą ostrożnością. Jest to tymbardziej aktualne w niniejszej sprawie, w której podejrzenie wobecskarżącego opierało się na mglistych pogłoskach, co zostało następniepotwierdzone przez fakt, że skarżący nie został postawiony w stanoskarżenia.
5. Przeszukania w miejscu pracy i w miejscu zamieszkania skarżącegooraz zatrzymanie szeregu przedmiotów było nieproporcjonalne dozamierzonego celu i stanowiło pogwałcenie prawa skarżącego do swobodywypowiedzi (art. 10 EKPC).
