Orzeczenie: Przekroczenie granic krytyki dziennikarskiej
"Prasa, dziennikarze, także autorzy spornych publikacji mają prawo do krytyki i do własnej oceny relacjonowanych zjawisk społecznych, politycznych, kulturalnych itp. Mogli zatem w krytyczny sposób odnieść się do dokonanej zmiany przepisów prawa, do roli powódki jako eksperta sejmowego, do proponowania przez nią zmian przepisu, który nie był objęty rządowym projektem nowelizacji ustawy. Nie w takiej działalności Sąd drugiej instancji upatrywał naruszenia dóbr osobistych powódki, ale w tworzeniu klimatu działania w interesie mafii czy celowego sprzyjania przestępcom, a takie działanie, o ile nie jest poparte dowodami, ramy dozwolonej krytyki przekracza".
1. Art. 26 ust. 1 pkt 3 u.k.s.c. ma zastosowanie jedynie do roszczeń niemajątkowych o ochronę dóbr osobistych.
2. Treść oświadczenia, o jakim mowa w art. 24 § 1 k.c., powinna być adekwatna do działania naruszającego dobra osobiste pokrzywdzonego, zatem powinna do tego działania się odnosić.
3. Nie można uznać, że jedynie konkretne sformułowania zawarte w materiałach prasowych mogą stanowić podstawę oceny w świetle art. 23 i 24 k.c. oraz art. 12, 41, 37 i 38 ustawy - Prawo prasowe. Za naruszające dobra osobiste może też bowiem być uznana kompozycja artykułu, tytuły, podtytuły, zdjęcia, o ile ich dobór i układ tworzy nieprawdziwy godzący w te dobra obraz osoby, której dotyczy.
4. Przepis art. 38 pr. pras. nie wyłącza stosowania przepisów prawa cywilnego dotyczących dóbr osobistych, zachodzi tu jedynie kumulatywny zbieg przepisów. Wybór środków ochrony prawnej należy do pokrzywdzonego. Jeżeli zatem pokrzywdzony domaga się, na podstawie art. 24 § 1 k.c. złożenia oświadczenia o przeproszeniu przez wszystkich pozwanych, ale nie żąda, aby każdy z nich osobno opublikował to oświadczenie, lecz poprzestaje na żądaniu opublikowania przez niektórych tylko pozwanych jednego wspólnego oświadczenia, to nie można uznać takiego żądania za pozbawionego podstawy prawnej.
5. Do osób powszechnie znanych można zaliczyć takie osoby, które wprost lub w sposób dorozumiany godzą się na podawanie do publicznej wiadomości wiedzy o swoim życiu, w tym także osoby prowadzące działalność gospodarczą lub społeczną. Są to osoby, które uczestniczą w życiu publicznym. Uczestnictwem w życiu publicznym jest branie udziału w charakterze eksperta w posiedzeniach komisji czy podkomisji sejmowych, skoro relacje z takich posiedzeń przekazywane są do publicznej wiadomości. Nie wystarcza to jednak jeszcze do wykluczenia potrzeby uzyskania zezwolenia na wykorzystanie wizerunku takiej osoby.
TreĂĹÄĹ:
Orzeczeniem z 5 czerwca 2009 r. ( I CSK 465/08) Sąd Najwyższ ...