szukanie zaawansowane

Dokumenty i publikacje

• Orzeczenia
• Konstytucje
• Ustawy
• Konwencje
• Traktaty UE
• Dyrektywy
• Noty komunikacyjne ETPCZ
• Komunikaty prasowe ETS
• Komunikaty prasowe Trybunału Konstytucyjnego
• Komitet Praw Człowieka
• Ministerstwo Sprawiedliwości
• Biuletyny
• Stanowiska RPO
• Raporty
• Linki

Współpraca

• Autorzy
• WPiA UW
• CEE TRUST
• Centrum Praw Człowieka
• Wydarzenia

Ostateczny wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, w którym stwierdzono naruszenie prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez sąd, zagwarantowanego w art. 6 ust. 1 Konwencji o  ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej dnia 4 listopada 1950 r. w Rzymie (Dz.U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.), nie stanowi podstawy wznowienia postępowania cywilnego.

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2010 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie, oddalił powództwo Lesława Maciejewskiego o naruszenie dóbr osobistych w postaci swobody religii i przekonań przeciwko Gminie Miasto Świnoujście, poprzez umieszczenie w Urzędzie Miasta krzyża - symbolu religii katolickiej. W powołanym wyroku sąd uznał, iż powód nie wykazał, aby pozwana naruszyła jego dobra osobiste, podzielając tym samym ustalenia poczynione przez Sąd I instancji.

W precedensowym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że odmowa przyznania świadczeń rodzinnych cudzoziemce, która nie jest w stanie bez własnej winy przedstawić dokumentu potwierdzającego swój stan cywilny jest naruszeniem konstytucyjnej zasady równości wobec prawa  i stanowi przykład dyskryminacji pośredniej.

Komentarz Emmanuela Daeschler (w j. angielskim) do wyroku Brusco v. France. Wyrok dotyczy naruszenia przez Francję gwarantowanego przez Europejską Konwencję Praw Człowieka prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego i prawa do rzetelnego procesu sądowego. Wyrok jest niezmiernie ważnym krokiem, który doprowadził do reformy prawa francuskiego w tym zakresie. 

Komentowana sprawa dotyczy duńskiej regulacji dotyczącej wypłaty odprawy dla pracowników mianowanych. Przewiduje ona, że w przypadku wypowiedzenia stosunku pracy pracownikowi , który zatrudniony był w tym samym przedsiębiorstwie nieprzerwanie przez okres 12, 15 lub 18 lat, przy rozwiązaniu stosunku pracy pracodawca zobowiązany jest wypłacić takiemu pracownikowi kwotę stanowiącą równowartość odpowiednio jednego, dwóch lub trzech miesięcznych wynagrodzeń. Reguła ta nie ma jednak zastosowania, jeżeli w chwili rozwiązania stosunku pracy pracownik uprawniony jest do otrzymywania świadczeń emerytalnych.